Zasady diagnozowania.

4. Diagnozowanie dzieci i młodzieży jest prowadzone w celu określenia indywidualnych potrzeb rozwojowych i edukacyjnych oraz indywidualnych możliwości psychofizycznych, wyjaśnienia mechanizmów funkcjonowania w odniesieniu do zgłaszanego problemu oraz wskazania sposobu rozwiązania problemu.

5. Efektem diagnozowania dzieci i młodzieży jest w szczególności:

• wydanie opinii;

• wydanie orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego, zajęć rewalidacyjno wychowawczych, indywidualnego rocznego przygotowania przedszkolnego lub indywidualnego nauczania;

• objęcie dzieci i młodzieży oraz ich rodziców bezpośrednią pomocą psychologiczno-pedagogiczną,

• wspomaganie nauczycieli w zakresie pracy z dziećmi i młodzieżą oraz rodzicami.

4. W zależności od zgłaszanego problemu istnieje możliwość skorzystania z pomocy: psychologa, pedagoga, logopedy, doradcy zawodowego lub innego specjalisty zatrudnionego w poradni oraz z różnych form pomocy bezpośredniej, tj. terapii specjalistycznej (w tym psychologicznej, pedagogicznej, logopedycznej), terapii rodziny, warsztatów, porad, konsultacji, wykładów i prelekcji, mediacji oraz interwencji kryzysowej (rozumianej jako pomoc w radzeniu sobie z trudnymi sytuacjami życiowymi; interwencja nie obejmuje sytuacji zagrażających życiu i zdrowiu)

5. Pomoc dzieciom i młodzieży może być udzielana także przez wolontariuszy.