MUTYZM SELEKTYWNY – jest to zaburzenie wieku dziecięcego, stała niemożność mówienia w wybranych sytuacjach społecznych ( w których mówienie jest oczekiwane np. w szkole), mimo mówienia w innych sytuacjach.

Aby zdiagnozować mutyzm opisane zachowanie musi trwać co najmniej 4 tygodnie, a brak mówienia nie może być wynikiem braku znajomości języka lub dyskomfortu związanego z posługiwania się danym językiem. Wykluczyć należy także zaburzenia neurologiczne, zaburzenia słuchu, uszkodzenia ośrodków mowy, autyzm, poważne trudności w wymowie, jąkanie, opóźnienie umysłowe.

Dotyka 7 dzieci na 1000, częściej dziewczynki (2,6 do 1), zwykle pojawia się przed ukończeniem 5 roku życia.

Wraz z mutyzmem mogą występować zaburzenia współwystępujące: zaburzenia lękowe, fobia społeczna, zespół Aspergera, depresja, tiki, moczenie i zanieczyszczanie, zaburzenia integracji sensorycznej, zaburzenia obsesyjno-kompulsywne.

Dla rodzica, nauczyciela mutyzm objawia się poprzez milczenie, ale jest to jedynie wierzchołek góry lodowej, pod którą kryją się takie uczucia jak lęk, niepewność, sztywność, brak samodzielności.

Różnice między nieśmiałością  a mutyzmem

Nieśmiałość                                                                   

–  jest niepatologiczną cechą osobowości

– bardziej spójny obraz funkcjonowania

– niższy poziom lęku

– nie zakłóca codziennego funkcjonowania

– większa elastyczność schematów poznawczych

– nie łączy się z innymi zaburzeniami

– dłuższy pobyt np. w przedszkolu poprawia funkcjonowanie

– wsparcie psychologiczne przynosi szybkie efekty

Mutyzm

– zaburzenie psychiczne

– 2 osoby w jednym ciele (w domu takie dzieci  bywają głośne, gadatliwe)

– znacznie utrudnia lub uniemożliwia codzienne życie

– często łączy się z innymi trudnościami i zaburzeniami

– sztywność schematów poznawczych

– im dłużej dziecko pozostaje bez interwencji, tym objawy bardziej się nasilają.

Mutyzm jest zaburzeniem lękowym, dlatego też konieczna jest terapia psychologiczna. Celem terapii jest pomoc dziecku w radzeniu sobie z emocjami, głównie lękiem, budowanie poczucia własnej wartości i pewności siebie, rozwijanie samodzielności. Czynnikami wpływającymi na czas wyleczenia dziecka jest wczesne rozpoznanie i częstotliwość terapii. Niekiedy w procesie leczenia stosuję się również farmakoterapię.

 Drogi Rodzicu –  jeśli wymienione wyżej objawy pasują do twojego dziecka, nie zwlekaj, zgłoś się do psychologa. Pomóż swojemu dziecku zwalczyć lęk i daj szansę na normalne funkcjonowanie.

mgr Daria Stawicka-pedagog, logopeda